Verbinding is onze voeding

[vc_row][vc_column][dt_fancy_title title=”Verbinding is onze voeding” title_size=”big” title_color=”custom” separator_color=”custom” custom_title_color=”#000000″ custom_separator_color=”#000000″][vc_empty_space height=”20px”][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column width=”1/3″][vc_single_image image=”10900″ img_size=”full”][vc_empty_space height=”678px”][/vc_column][vc_column width=”2/3″][vc_column_text]

Het experiment werd na vier maanden stopgezet (Spitz, 1945). Tegen die tijd was de helft van de baby’s gestorven. Twee baby’s stierven nog na hun redding. De Oostenrijkse psychoanalist Spitz wilde weten of de mens kan overleven zonder affectie. 20 baby’s kregen de basisverzorging van voeding, verschonen en wassen, maar niets meer. De verzorgers mochten de baby’s niet aankijken, hen niet meer aanraken dan nodig en niet met hen communiceren. De omgeving werd steriel gehouden, zodat de baby’s niet ziek konden worden. Na de stop van het experiment kwamen nog twee baby’s te overlijden.

[/vc_column_text][vc_empty_space height=”15px”][vc_column_text]

Verbinding als basisbehoefte

Op het moment dat we geboren worden is ons zenuwstelsel nog niet compleet ontwikkeld. Het stuk dat verantwoordelijk is voor ons sociale vermogen wordt ontwikkeld door de verbinding met onze zorgdragers. Deze verbinding is letterlijk voeding voor ons. De aanraking van de ouders, hun afgestemde stem en liefdevolle blik zijn essentieel voor ons bestaan.

Dit experiment van Spitz betreft een relatief kleine groep met extreme omstandigheden en extreme gevolgen. In realiteit speelt dit op grote schaal in minder extreme vorm over de hele wereld. Veel van ons hebben niet de voeding gehad die we nodig hebben om sociaal goed te functioneren. Simpelweg omdat onze ouders en omgeving dit zelf ook niet hebben gekregen. Dit klinkt als deprimerend nieuws, maar is dat ook zo?

[dt_gap height=”8″ /]

Een nieuwe wereld

In een gesprek op een natuurlijke wijze ruimte nemen en ruimte geven aan anderen is voor vele mensen niet vanzelfsprekend. Jezelf zijn en je spontaan uiten zonder je te hoeven bewijzen is ook niet voor iedereen weggelegd. Wat ik hier schets is heel normaal, maar is het ook natuurlijk? Er is een belangrijk verschil tussen wat wij normaal vinden en wat natuurlijk is. We noemen gedrag normaal als het veel voorkomt, maar dat wil niet zeggen dat dit een natuurlijke en gezonde manier van doen is. Zou het ooit de norm kunnen worden dat we ons versterkt voelen door het publiek als we op het podium staan? Dat we genieten wanneer we onze vrienden en vreemden zien schitteren omdat ze in hun kracht staan. Dat sociale gelegenheden voedend zijn voor ons en ons vullen met energie en inspiratie? Hoe zou de wereld eruitzien als het merendeel van ons zich kon verbinden zoals we daar diep in ons hart naar verlangen? Zouden wij onszelf meer of minder verdoven op feestjes? Zouden we ons meer of minder eenzaam voelen?

[dt_gap height=”8″ /]

Het goede nieuws

We hebben allemaal de potentie om voluit te leven in verbinding! Ons zenuwstelsel inclusief ons brein is zeer elastisch. Het kan zich snel hervormen en reorganiseren, waardoor het ons in staat stelt om tot onze volle potentie te groeien. Dit is mogelijk wanneer we, de verdedigingsmechanismen die zijn opgebouwd, omarmen. Denk bijvoorbeeld aan een kind dat niet krijgt wat het nodig heeft, en huilt uit protest en frustratie. Als een ouder hier niet afgestemd op kan reageren, zal het zenuwstelsel van het kind ingrijpen om uitputting te voorkomen. Het kind klapt dicht en wordt stil. Het lijkt alsof het geen behoefte meer heeft. Wanneer dit herhaaldelijk gebeurt leert het kind om zijn behoeften te onderdrukken om niet steeds de frustratie en pijn te ervaren. In zijn zenuwstelsel wordt verbinding gekoppeld aan pijn en frustratie. Als volwassene blijft dit mechanisme actief in het beschermen tegen pijn en frustratie, door geen diepe verbindingen aan te gaan met mensen.

[dt_gap height=”8″ /]

Onbewuste patronen doorbreken met bewustzijn

Het bovenstaand beschreven mechanisme is een voorbeeld. Elk persoon is anders georganiseerd maar automatische patronen hebben allemaal gemeen dat ze zich onbewust afspelen en dat ze doorbroken kunnen worden wanneer ze in het bewustzijn komen. Door de werking en functie van patronen in te zien, en de emoties zoals boosheid en verdriet die het voeden te omarmen, verliezen ze hun kracht en ontstaat er ruimte voor iets nieuws.

[dt_gap height=”8″ /]

Bron: Spitz, R.A. (1945). Hospitalism—An Inquiry Into the Genesis of Psychiatric Conditions in Early Childhood. Psychoanalytic Study of the Child, 1, 53-74.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][vc_empty_space height=”20px”][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][vc_column_text]

Blijf dan op de hoogte via onze Facebook of Instagram en vergeet je niet in te schrijven voor onze nieuwsbrief.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][vc_column_text]

[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]