Schipperen – Fien Kestelyn

Ik las het boek van David Deida de kracht van echte vrouwen. Je zou denken wat kan een man daar over zeggen, maar ik kan je verzekeren dat hij vast en zeker een uitgesproken mening had. Het boek is fantastisch, maar hoofdstuk 26 was een klap in mijn gezicht. Hij vergeleek single zijn met mishandeld worden door een man met als enige verschil dat je jezelf mishandelt omdat je je diepste hartenwens niet volgt. Dat het een keuze is al voelde het misschien niet zo omdat het een gewoonte is geworden. De laatste zes jaar ben ik met geen enkele relatie over de kaap van twee maanden geraakt dus zijn uitspraak voelde op zijn minst controversieel en eigenlijk als een rechtstreekse aanval.

Hij sprak verder over dat de diepste wens van een vrouwelijke kern is om zich te willen verbinden met een man en ze doet dat alleen als ze hem vertrouwt dat zijn schip de juiste koers vaart. En met die metafoor kwam alles binnen. De laatste jaren vaar ik mijn eigen koers en het bevalt me eigenlijk prima. De gedachte dat ik geen controle meer zou hebben over mijn koers en die aan iemand anders zou moeten toevertrouwen jaagt me de stuipen op het lijf. De vorige schipbreuk zit na zes jaar nog fris in mijn geheugen. Aan de start had ik alle vertrouwen en ergens onderweg liep toch alles op de klippen.

Ik merk hier ook op in de luchthaven dat ik mannen niet kies met mijn hart, maar met mijn ogen. Eerst met mijn ogen en als het plaatje klopt dan met mijn hoofd. Dan gaat mijn ego checken of het wel klopt met de ideeën die ik al heel mijn leven met me meezeul. Nog nooit heb ik iemand gekozen met mijn hart, de gedachte maakt me triest. Ik denk zelfs dat menig liefdesverdriet niet echt over de mannen ging, maar over het idee van hen dat me zo beviel. Ik ga oefenen in mijn hart openen zeg ik tegen mezelf, niet omdat ik moet, maar omdat het tijd is, ik steun mezelf. Dat ik dat nu in Amerika zal moeten doen en dat ik dan misschien val op een Amerikaan wat niet past met mijn idee dat ik daar niet zo heel lang wil blijven omdat ik aan de westkust van Frankrijk in een prachtig wit huis wil gaan wonen, laat ik even achterwege. Open hart, overgave, op het schip, fucking scary, ik ga ervoor.