Oprichtster Marieke: De Rugzak

[vc_row][vc_column][dt_fancy_title title=”Oprichtster Marieke: De Rugzak” title_size=”big” title_color=”custom” separator_color=”custom” custom_title_color=”#000000″ custom_separator_color=”#000000″][vc_empty_space height=”40px”][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column width=”1/3″][vc_single_image image=”1062″ img_size=”full”][vc_empty_space height=”40px”][/vc_column][vc_column width=”2/3″][vc_column_text]

Wekelijks vragen we onze teachers om een blog te schrijven over hun eigen onderwerp. Zo kunnen we dieper ingaan op bijvoorbeeld meditatie, mindfulness, yoga of creatieve bewustwording. Marieke is oprichtster van De Bewustzijn School en geeft elke haar les ‘Creatieve Bewustwording’. Marieke vertelt:

[/vc_column_text][vc_empty_space height=”40px”][vc_column_text]En toen…toen werd ik vanochtend wakker gemaakt door de nacht die tegen mij zei:

Een rivier, een mooie kronkelende stromende rivier. De rivier heeft een mooi zelf uitgeslepen bedding waarin het stroomt, die zichzelf oneindig laat glijden voorwaarts.

Voorwaarts draaiend, splijtend, zigzaggend en dragend. Maar vloeibaar en krachtig. Flexibel en machtig. Het heeft alles van de helderheid en kan de troebelheid overzien.

Wij als mens zijn ook een rivier, ‘een golf’ van de rivier en met elkaar de rivier.
Wij als mens zijn zover van onze vloeibaarheid af gaan staan dat de reis van de mens er ongeveer zo uitziet:

“Ok, ik houd mijzelf nog even vast voordat ik mijzelf laat glijden in deze toch wel gevaarlijk uitziende rivier, ik weet trouwens ook helemaal niet waar deze rivier op uitkomt? Zometeen, daar om de hoek, is er misschien helemaal niks meer? Ik weet het niet hoor. Hier is het ook wel fijn.”

En toen gleed je door een rollend steentje onder je voet zo uit, lang uit in het water van de rivier, die jou zacht opving. De rivier draagt je en neemt je mee voorwaarts. Je ontspannde en genoot totdat je bedacht “he, Wacht even! Wat nou als ik verdrink? Wat nu als ik straks de stroom niet bij kan houden?” Je pakte je snel vast aan de rost en hield stevig vast. Je ging zelfs rotsen verzamelen in je rugzak zodat je zwaarder werd zodat je zeker wist dat de rivier je door je gewicht niet meer mee kan nemen. Wat zat er allemaal in die rugzak? ‘Trauma, overtuigingen, oude systemen, ik ben niet goed genoeg, schuldgevoel, niet waardevol, alleen en afgescheiden en ga zo de riedel nog maar even af.

Heb je daar NU wat aan? Zo’n zware rugzak laat je in ieder geval niet mee flowen. Zelfs door die zware rugzak zink je. En hupatee daar ging je, kopje onder met die slepende zware stenen op je rug. Je probeerde zelfs nog achterwaarts je weg tegen de stroom in te hervinden. Je hapte naar adem, je lichaam voelt anders onder water: dat noemen we in deze maatschappij een depressie, burnout of een noodzaak. Maar loslaten wil je nog niet. Het is comfortabel en veilig, althans dat had je jezelf wijsgemaakt toen je onbewust begon met stenen verzamelen.

En toen, toen je bijna de rugzak niet meer voelde omdat de lichtheid van de rivier je omarmde en zei: “He lieve golf van de rivier, als je nu die rugzak even af zou doen en heel even zou genieten van deze reis, samen, niet alleen, altijd oneindig samen. Dan zorg ik ervoor dat de reis fijn en in gemak zal gaan.” Je deed je rugzak af en gleed gedwee mee.

Zo voelde dat als een meestromende golf in het geheel, genietend en zienend. Blij en fijn en ooh zo vertrouwd.
Uitmondend in een bedding met nog meer golven samensmeltend in de grootste rivier,
kwam je er achter dat jij 1 bent met dit gehele plezier.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]