[vc_row][vc_column][dt_fancy_title title=”Fix my parents – Eva Fabius” title_size=”big” title_color=”custom” separator_color=”custom” custom_title_color=”#000000″ custom_separator_color=”#000000″][vc_empty_space height=”20px”][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column width=”1/3″][vc_single_image image=”6680″ img_size=”full”][/vc_column][vc_column width=”2/3″][vc_column_text]
Ik was afgelopen zomervakantie gaan surfen. Op het internet wel te verstaan, helaas. Daar stuitte ik op een vraag van een mediator aan een kindercoach die mij heel herkenbaar voorkwam uit de praktijk en daarom is bijgebleven. En dit is wat ik las:
[/vc_column_text][vc_empty_space height=”15px”][vc_column_text]De vraag van de mediator: “Helaas is het voor mij als mediator niet altijd mogelijk om een vechtscheiding te voorkomen. Als ouders bij mij komen voor de begeleiding van hun scheidingsproces en ze zitten de eerste keer bij mij aan tafel, geef ik altijd aan dat ik naar de beide ouders toe onpartijdig ben, maar dat ik wel partijdig ben voor de kinderen. Dat begrijpen ze en vinden ze meestal ook wel goed. Helaas vergeten ouders weleens in hun strijd dat er ook nog kinderen zijn. Daar herinner ik ze zo nu en dan even aan.
Heel vaak gaat het proces aan tafel bij mij wel goed. Ik heb al een paar keer gemerkt dat het na de scheiding pas echt fout gaat. Er zijn goede afspraken gemaakt, maar die worden dan, bewust of onbewust, niet nagekomen. De communicatie is dan ineens een stuk minder en dan begint de ellende, vooral voor de kinderen: er wordt geen (kinder)alimentatie meer betaald of dat geld wordt ineens aan heel andere zaken uitgegeven dan waarvoor het was bedoeld waardoor er geen geld is om kleding te kopen voor de kinderen, kinderen worden te vroeg gehaald en/of te laat teruggebracht, enz. Ouders blijken dan ineens “heel kleine kinderen” te zijn geworden en kunnen elkaar vreselijk pesten (misschien moet je het wel treiteren noemen). Ik nodig ze altijd uit om opnieuw te komen praten, maar meestal willen ze dat niet meer (kosten?). Helaas. Soms zegt een van beide ouders al, dat ze contact met een advocaat hebben opgenomen. Dan probeer ik ze daar nog van te weerhouden en nogmaals mediation in te zetten (al dan niet bij mij, dat vind ik van ondergeschikt belang).
Hoe kunnen we (kan ik) dit voorkomen? Nog kritischer zijn op de gemaakte afspraken? Het zijn hun afspraken en niet de mijne. Nog meer de “en wat, als” vragen stellen? Ik probeer met de ouders naar de toekomst te kijken en dan vooral naar de situatie als er nieuwe partners in beeld komen. Hoe willen ze daar mee omgaan? Het blijkt in de praktijk altijd anders te lopen dan ze bij mij zeggen dat het zal lopen.
Het blijft vreselijk lastig, maar ik blijf mijn best doen en sta altijd open voor suggesties om het beter te doen”.
En hierbij de mooie reactie van de kindercoach:
“Dank voor deze mooie toevoeging. Ouders moeten het inderdaad ten diepste zelf willen om over hun schaduw heen te stappen en hun pijn opzij te zetten voor de relatie met hun kinderen, en zo hun kinderen beide ouders kunnen meenemen naar de diploma uitreikingen, de bruiloft en de geboorte van kleinkinderen. Zodat de volgende generatie een referentiekader heeft van ouders die voor hun kinderen zorgen in plaats van kinderen die voor hun ouders zorgen…. Wij kunnen ouders alleen maar voortdurend de gewetensvragen blijven stellen wie ze willen zijn voor hun kinderen en hoe zij willen dat hun kinderen later zullen terugdenken aan deze fase van hun leven”.
Het zijn vooral die laatste twee zinnen van de kindercoach waar ik graag met je op in wil zoomen.
Kinderen hebben een tal van ontwikkelingstaken om uit te groeien tot volwaardige en gelukkige volwassenen. En dat vraagt energie. Een boel energie. En voor een kind past daar niet in om te moeten zorgen voor je ouders. Met bijvoorbeeld gepieker over de vraag of je vader of moeder emotioneel wel overeind blijven door de scheiding, of dat kinderen rondlopen met zorgen of de financiën wel op orde zijn, en of je je vader kan blijven zien als hij naar een andere stad verhuist?
Kinderen moeten kind kunnen zijn. En daarvoor moeten ouders in staat zijn hun kinderen te ontslaan van allerlei volwassen zorgtaken. Ouders moeten deze zorgtaken zelf dragen. Dat vraagt om stabiltiteit en grip op hun emoties, zodat zij beschikbaar zijn voor hun kinderen, die gewoon kind zijn.
Veel ouders willen daar gelukkig aan werken, en zetten hun beste beentje voor om samen tot afspraken te komen. Vaak komen die afspraken er ook. Maar is dat voldoende? Dikwijls gaat het dan toch nog fout zoals bovenstaande mediator zo helder beschrijft.
Ik ben van mening dat we ouders er juist enorm mee kunnen helpen om die o-zo-mooie-en-belangrijke gewetensvragen te blijven stellen. Omdat ik er in geloof dat het loont als ouders hun tijd, aandacht en energie steken in de vraag wie wil ze willen zijn voor hun kind(eren). En hoe zij willen dat hun kind(eren) later terugdenken aan deze fase van hun leven… dat is nog eens stof tot nadenken.
Dit betekent dat je:
- durft te kiezen om stil te staan bij wat er is gebeurd (en daarbij pijn niet uit de weg gaat)
- er voor kiest om te willen leren van de lessen die de scheiding je leert
- bereid bent om in de spiegel te kijken (dit vraagt enige moed)
- er voor kiest om in gesprek te blijven met de andere ouder
- je realiseert dat jouw gedrag en jouw manier van omgaan met stress een voorbeeld is voor je kind(eren)
- verantwoordelijkheid neemt voor je eigen gedrag
- wil werken aan wat mógelijk is
Als je de moed hebt om jouw kwetsbaarheid van de scheidingssituatie in te zetten voor een kijkje naar binnen, dan ben je in staat om een stevig fundament neer te zetten voor je nieuwe toekomst. Het maakt je in staat om een toekomst te bouwen op dat wat je hebt geleerd vanuit je scheiding. In plaats van te bouwen bovenop alles wat er aan puinhoop ligt uit het verleden. Want als je die puinhopen niet opruimt, dan leidt dat tot ‘verzakkingen’ (om de metafoor van een fundament maar even aan te houden). En we weten allemaal dat een nieuwe fundering énorme puinhoop en torenhoge kosten met zich meebrengt!
PAK JIJ DE REGIE OP JOUW LEVEN?
SCHEIDING ALS GROEIKANS is een praktische workshop die je helpt sterker uit je scheiding te komen. Het zijn zes weken van reflectie die je een stevige basis geeft als ouder na de scheiding: ESSENTIEEL VOOR EEN GEZONDE ONTWIKKELING VAN KINDEREN. Voor sommige ouders is het een voordeel dat je het programma zonder de andere ouder kunt doorlopen en toch resultaat boekt. Verantwoordelijkheid nemen kan overigens ook betekenen dat jij hulp vraagt omdat je ziet dat de andere ouder destructief is. Jij laat je dan helpen om daar mee om te gaan ten behoeve van jullie kinderen, jezelf en het familiesysteem. Er hoeft maar één ouder te stoppen met wijzen en verantwoordelijkheid te nemen, die keuze maak je voor jezelf. Zo hoorde ik eens de mooie samenvatting: “Stop met wijzen, daar krijg je alleen maar een lamme arm van”. En het mooie is: je kinderen profiteren hier direct van.
VOOR MEER INFO OF INSCHRIJVEN VOOR DE WOKRSHOP: http://kindindeknel.nl/scheiding-als-groeikans/
~Eva Fabius~
[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][vc_empty_space height=”20px”][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][vc_column_text]Related Posts
You may like this: Had ik maar.
Niets meer missen van De Bewustzijn School?
Blijf dan op de hoogte via onze Facebook pagina en vergeet je niet in te schrijven voor onze nieuwsbrief.
[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
