Lieve Leah,
Je stond gisteren stil in je bedje met Nijn, de knuffel, stevig vast. Je riep mij niet voor het eerst. Ik kwam net thuis en het was al 20:30. Stilletjes liep ik je kamer binnen in de veronderstelling, omdat het zo stil was, dat je sliep. Maar daar stond je. En dan lieve mensen; is het de zaak om niet onze eigen -percepties- over onze kinderen heen te leggen! Maar te ademen. Te kijken zonder oordeel. Even dat momentje te nemen. En te VRAGEN.
“Hé liefje: kan je niet slapen?” En kijk en voel wat je kindje doet. Leah stond stil, stijf en bewoog niet. Ze humde een beetje uit haar mond. Ok, ze is niet fijn van binnen. Er gebeurt van alles. Ik pak haar vast en ga met haar op onze stoel zitten. Ze kijkt me aan. Ik vraag telepathisch om verbinding. En ik voel haar. Zij voelt mij. En ik stel vragen: “Kon je niet slapen?” Wacht op haar antwoord in taal en gevoel. Daar baseer ik de volgende vraag op: “Zie je iets in je kamer?” Wacht weer op antwoord. En begin dan: “Mama is er. Mama liep een beetje uit met werken. Kom maar hier; knuffel haar en praat met haar over de nacht en dat er dingen zijn die we ook anders kunnen zien”, ze knikt. En gaat tegen mij aan liggen, in mij bijna. En dat is een antwoord. Ze wil geborgenheid en bescherming. Ik geef haar dat. Ik leg mijn armen helemaal over haar heen, ga wiegen en zing ons liedje:
“Lieve Mooie Le,
Mama gaat altijd met je mee,
mama gaat altijd met je mee,
door die mooie Dromenzee.
Door die mooie Dromenzee.
Alles is okee.
Mama is hier.
Altijd
In je Hart”
Ze zegt: “Hart.” En ik kus haar. En leg mijn hand op haar hoofd en derde oog. En voel de energie pulseren, vrij veel. Ik zeg: “doe maar wat rustiger, ietsje zachter, ietsje meer dicht.” En voel de energie bewegen daar naar toe. Leah ontspant direct en draait haar hoofdje om en ze ligt een trapje zwaarder in mijn armen. Aha. Het lichaam ontspant! Bingo!
Ik wieg en kus en zing een paar minuten lang… en leg haar tevreden terug. Rustig.
