Change is a process, not an event – Frank de Bruyn

[vc_row][vc_column][dt_fancy_title title=”Change is a process, not an event – Frank de Bruyn” title_size=”big” title_color=”custom” separator_color=”custom” custom_title_color=”#000000″ custom_separator_color=”#000000″][vc_empty_space height=”40px”][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column width=”1/3″][vc_single_image image=”6288″ img_size=”full”][/vc_column][vc_column width=”2/3″][vc_column_text]

Zoals ik bij mijn introductie heb aangegeven ben ik de auteur van twee boeken die over twee totaal verschillende onderwerpen gaan. Doch is er altijd een gegeven dat aanwezig is in bijna alle gevallen van onze ontwikkeling, en dat is verandering of het omgaan met verandering. Zonder verandering geen groei, althans dat is mijn motto. 

Regelmatig word ik er nog aan herinnerd dat ik ruim twee jaar onterecht opgesloten zat achter de Italiaanse tralies. Zo las ik gisteren nog een artikel in de Volkskrant over de ruim tweeduizend Nederlanders die, verspreid over de gehele wereld, vastzitten in het buitenland. Een gegeven waar we doorgaans niet bij stilstaan. Ikzelf normaliter ook niet, maar sinds mijn eigen onfortuinlijke ervaring is dat weliswaar veranderd.

[/vc_column_text][vc_empty_space height=”15px”][vc_column_text]Het eerste gegeven waar ikzelf enorm bewust van werd destijds vanachter de tralies, is dat iedereen een verhaal heeft. In feite zie ik elk leven en elk persoon als een wandelend boek. Dat zorgde er altijd al voor dat ik mensen op voorhand nooit veroordeelde zonder hun eigen verhaal aan te horen. Pas dan ontdek je dat foutieve aannames ons een totaal verkeerd beeld geven van de realiteit. Om die redenen sloeg bij mij al snel de wanhoop om naar motivatie en inspiratie. Het leven, of wellicht karma, had mij niet zonder reden op deze plek gezet. Waarschijnlijk omdat ik een van die personen blijk te zijn die een lot zoals deze kan dragen. Hoe het ook zij, ik raakte niet verder in paniek en sloeg niet om tot wanhoop door deze situatie. Mijn voornemen was om deze barre tijd te ervaren en te benutten als een levensschool die ik buiten die muren nooit in boeken zou kunnen ontdekken.

In feite is het leven in een gevangenis als een commune die enorm veel lijkt op wat we in de samenleving meemaken. Echter zorgen de strikte regels ervoor dat we min of meer gedwongen worden om op respectvolle wijze met elkaar om te gaan. Neem nu bijvoorbeeld de kwestie racisme, in de samenleving lopen we vaak voor deze issues weg wanneer we er onverhoopt mee te maken krijgen. Terwijl we allemaal hard roepen tegen racisme te zijn. We hebben altijd de mogelijkheid ervoor te vluchten, omdat dat makkelijker is.

Daar binnen zat ik met de hele wereld op een postzegel als het ware. Met soms wel vijftien verschillende personen van verschillende culturen, tradities en religie opgepropt op een paar vierkante meter. Natuurlijk zorgden zaken zoals ego kwesties, angst en wanhoop voor de nodige opstootjes. Toch was het permanente gegeven feit, dat we in hetzelfde schuitje zaten, de reden dat er al heel snel broederschap ontstond. Dat wederzijdse respect en broederliefde had ik in de huidige samenleving nooit eerder op deze wijze ervaren.

Mijn conclusie was al snel dat deze nachtmerrie wel degelijk veel verhelderende inzichten met zich meebracht. Doch was ik een van de weinigen die zich daar bewust van was. Een oudere man waarmee ik bevriend was legde mij zelfs uit dat ik door sommigen gehaat werd. Simpelweg omdat ze me zagen als een malloot. Een gestoorde die elke dag met een glimlach op z’n gezicht rondliep terwijl hij opgesloten zat. Hoe achterlijk kan je zijn?

Terwijl ik de man aanhoorde lachte ik dat het voor mij een bewuste doch eenvoudige keuze was om te lachen en positief gestemd te zijn. Want waarom zou ik er voor kiezen om twee jaren lang, vierentwintig uren per dag, mezelf depressief en miserabel te voelen? Wellicht sterf ik dan nog van ellende in mijn slaap toch? Nee, ik vond dat ik genoeg doelstellingen had om later weer iets van mijn leven te maken. Al die ideeën schreef ik destijds ook op in een soort van logboek. Onlangs keek ik weer eens in een van die schriften die ik vol schreef en ontdekte dat ik al meer dan 60% van die doelen had verwezenlijkt. Over gedachtekracht gesproken!

De negatieve gevolgen zijn er zeker en die ervaar ik nog steeds tot de dag van vandaag. Doch worden deze overstemd met alles wat ik er positief uit heb weten te halen. Vooral het bewust maken van anderen en het inspireren van anderen door mijn verhaal en ervaringen te delen en uiteen te zetten zodat men mijn visie ook echt kan voelen en begrijpen. Problemen worden dan uitdagingen en we kunnen elke negatieve situatie met onze mindset omdenken naar een positieve en inspirerende ervaring. Het gaat weliswaar niet altijd zoals we ons idealiseren, maar uiteindelijk trekken we er een hoop lering uit.

Omarm dus elke verandering in je leven, hoe negatief die ook lijkt te zijn. Trotseer het, ervaar het en benut het om andere positieve situaties in gang te zetten.

Be the change you wish to see in the world….

liefs,

~Frank de Bruyn~

 Frank de Bruyn, auteur van Niets is wat het lijkt en Achter de tralies schijnt de zon. Neem een kijkje op z’n eigen website: Frank de Bruyn.

[/vc_column_text][vc_empty_space][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][vc_empty_space height=”20px”][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][vc_column_text]Related Posts
You may like this: Selflove is the best romance.

Ben je benieuwd wat De Bewustzijn School voor jou kan betekenen?
Boek dan een persoonlijk intakegesprek bij één van onze coaches.

Niets meer missen van De Bewustzijn School?
Blijf dan op de hoogte via onze Facebook pagina en vergeet je niet in te schrijven voor onze nieuwsbrief.

De Bewustzijn School is de plek midden in de pijp in Amsterdam waar je dagelijks kan werken aan je bewustzijn en ontwikkeling door het volgen van Mind, Body & Spirit lessen. Waar je samen bent en kan werken met gelijkgestemden. Waar jij jezelf en je eigen professie kan verdiepen en uitbouwen.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]